یادداشتی برای سه قهرمان خاموشِ آبیدر
قفلقلق
در روزگاری که بسیاری از ما در هیاهوی زندگی روزمره، فراموش کردهایم که این خاک و درخت و کوه نیز حق حیات دارند، سه جوان از جنس غیرت و آگاهی، جانشان را سپر آتش کردند؛ برای طبیعت، برای وطن، برای ما.
حمید مرادی، خبات امینی، و چیاکو یوسفینژاد…
سه نام، سه چهره جوان، سه پیکر بیادعا، که در ارتفاعات شعلهور آبیدر سنندج، به دل حریق زدند و خاموش شدند؛ نه فقط شعلههای آتش، که وجدان خاموش ما را نیز بیدار کردند.
آنها نیامده بودند که تیتر شوند، نیامده بودند که دیده شوند، نیامده بودند که شهرت بیابند؛ آمده بودند تا خاک نسوزد، تا درخت نرود، تا کوه نفس بکشد. و چه سنگین بود بهای این عشق.
حمید مرادی، جوانی که دل در گروی جنگل داشت؛ بیادعا و مسئولیتپذیر، مثل بسیاری از نیروهای داوطلبی که با دست خالی، روبهروی شعلههای بیرحم میایستند.
خبات امینی، نامش را شاید کمتر شنیده باشیم، اما خبات در زبان کُردی یعنی «مبارزه»، و چه نامی برازندهتر از این؟ او هم آمد که بجنگد، نه برای خودش، برای خاکش.
و چیاکو یوسفینژاد…
ورزشکار و قهرمان کشور. قامت رشیدش را میدانهای قهرمانی شناختند، اما افتخار نهاییاش را نه بر سکوها، که در خاک و آتش کوه آبیدر نوشت. کسی که میتوانست بماند و بدرخشد، اما ترجیح داد در راه طبیعت، خاموش شود.
این سه جوان، شعله نشدند؛ چراغ شدند. روشنایی شدند برای نسلهایی که شاید معنای “فداکاری بیچشمداشت” را فراموش کردهاند.
یادشان، راهشان و نامشان در دل ما خواهد ماند.
اما وظیفه ما چیست؟
ما که در سازمان منابع طبیعی کار میکنیم، ما که قلم در دست داریم، ما که دیدهایم چگونه یک شعله، سالها سبزی را خاکستر میکند…
وظیفه ما این است که نگذاریم یادشان در قاب تسلیتها محصور بماند.
باید بایستیم، بجنگیم، فرهنگ حفاظت از طبیعت را گسترش دهیم، مسئولان را به پاسخگویی و مردم را به مشارکت بخوانیم.
حمید، خبات، چیاکو…
شما دیگر در دل آتش نیستید،
اما شعله حضور شما، در دل ما،
همیشه روشن خواهد ماند
✍️ پرسا سعیدی
مسؤول روابط عمومی اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری جنوب کرمان | مدیرمسئول پایگاه خبری آوای آفرینش
نظر شما :